|
|
|
|
CAPE COAST (10-11-25)
CAPE COAST (10-11-25)
We hadden ’s morgens nog afgesproken bij de Old Tafo School. Dat kwam zo: namens het Hendrik van Dijkfonds waren een drietal mensen toevallig ook nu in Ghana, om wat projecten te onderzoeken. Daar waren Jan en Simone meteen op ingesprongen. Zondagavond aten we dus met elkaar, maandagmorgen zouden we dan met hen de beide scholen bezoeken. Dat liep een beetje anders.
Ons was al verteld dat we een rol zouden hebben in de weekopening van de Old Tafo school, die altijd in de kerk gehouden wordt. Dat was die school van die 2000 leerlingen, weet je nog? Dat blijkt nu toch een beetje grootspraak te zijn: het zijn er maar 1804. En ik heb ze gefilmd terwijl ze alle 1804 de kerk binnenstroomden. Een duizelingwekkend gebeuren dat tien minuten duurde. Het was toen al bijna half tien, want we waren allemaal te laat. Door een te late chauffeur, door het verkeer, whatever. En vervolgens duurde de hele ceremonie meer dan een uur, temidden van 1804 kinderen die een constante ruis veroorzaakten, geluidsapparatuur die op volle sterkte stond en de drums die de wervelende dansende kinderen begeleidde. Er waren gebeden, liedjes, awardsuitreikingen en toespraken, onder andere van Jan die nog maar eens vertelde over hoe zijn vader dertig jaar geleden het fundament legde voor deze school, en door meneer Mensah, die al dertig jaar meedoet. En er was de crowdmanaging door de leerkracht. Met ja, een soort van zweepje. Niemand keek ervan op. Alleen wij.
Toen het eindelijk voorbij was, was er nog een piepklein beetje tijd over om snel de school te bekijken voor de Hendrik van Dijkvertegenwoordigers, die nog een afspraak elders hadden. Wat zouden ze ervan vinden? Er zijn best veel vragen. Over die prachtige kerk, en die overvolle en vaak sjofele school, waarvan je best kan begrijpen dat alles onvoorstelbaar slijt als het met zoveel kinderen elke dag wordt gebruikt. In sommige klassen zitten meer dan zestig kinderen! Toch staat de school enorm goed aangeschreven, en stroomt, zoals ik al eerder schreef, meer dan 70% door naar Senior Highschool (de Old Tafo School zelf biedt onderwijs aan basisschoolleeftijd en Junior Highschool, dat is tot 15 jaar). Er zijn kortom nog veel vragen, en het is fijn om ze met de Varekampen te kunnen bespreken - ik kom er nog op terug in een volgende blog.
Wij vertrokken tegen de middag uit Kumasi, enigszins daas van die intense ceremonie en alle indrukken die er al wáren, voor een zes uur durende rit naar Cape Coast, in het zuiden. Dat klinkt als een lange rit, en dat was het ook. Ook al was er genoeg te zien. De billboards met overlijdensaankondigingen (kom ik ook nog op terug), de billboards met aankondigingen van gebedsmarathons en opwekkingsbijeenkomsten (het charismatische christendom is een factor van belang in Ghana) en het contrast tussen de schamele dorpjes waardoorheen we rijden, met onverharde zijwegen, dat je denkt: hebben de mensen hier stromend water? Elektriciteit? Kunnen ze hier douchen, naar de wc? En hoe lukt het hen om er allemaal zo ongelooflijk pico bello uit te zien? En dan ook de enorme villa’s overal, in verschillende staten van voltooiing, en al dan niet bewoond. Stenen, dat is een manier om de enorme inflatie het hoofd te bieden. Maar vragen genoeg dus. Vragen genoeg.
Over een onbeschrijflijk hobbelig weggetje kwamen we, net voor het donker, aan in Ko-Sa Beach Resort. Een idylle direct aan zee. Maar we waren ook allemaal helemaal gaar en geklutst van de slechte wegen, Jan was zelfs een beetje ziek, en het duurde heel lang voor we konden eten. Het was genoeg geweest. Morgen weer een dag.
Marijke van Selm
| | terug
|
| |
|
|
|
|
30-11-2025
om
10:00 uur
Dorpskerk_van_I_small.jpg)
