BEGIN EN EINDE (17-8-19)
BEGIN EN EINDE (17-8-19)
Nauwelijks begonnen, ben ik deze eerste week na mijn vakantie vrijwel alleen maar met het einde bezig geweest. Op velerlei wijze. Het onverwachte, het onafwendbare, het trage losmaken. En het lieflijke, na een leven dat je af zou kunnen noemen. En hoe dat is. Zo dichtbij te mogen komen. Daar was ik allemaal mee bezig.
Ik ging naar de oude dame.
Google bracht me via een onverharde weg naar een popperig huisje in het buitengebied, verscholen achter een lange oprit en weelderig groen.
Omringd door haar piepkleine familie wachtte ze op het einde. Of eigenlijk wachtte ze op de dag dat ze vijfennegentig zou worden, want dat was bijna. Pas toen is ze gestorven. Zoals we allemaal zouden willen sterven, in het huis waar je geleefd hebt en gelukkig bent geweest, terwijl wie je lief zijn je hand vasthouden en herinneringen voor je ophalen, en je vertellen dat je mag gaan, het is goed, en de zuster van de thuiszorg een lied over de hemel zingt.
Het was alles van een wonderlijke schoonheid, dat idyllische groen, die familie, klein in getal, groots in hun verbondenheid, en het stille vertrouwen dat rondzweefde als de vrucht van een leven met God, niet met grote woorden maar in de alledaagse eenvoud van het leven en werken op die paar hectare dierbare grond.
Was het maar altijd zo. Zo liefdevol. Zo goed. Maar zo is het niet. ‘We kunnen altijd bidden’ zei iemand afgelopen week, toen het ging over de machteloosheid .jpeg) die je kunt ervaren bij het verdriet van anderen. En zo is het. Laten we de betekenis van het gebed maar niet onderschatten. En laten onze gebeden een muur van troost en kracht vormen voor wie zelf niet bidden kan.
Nog even uit de categorie veel gestelde vragen: of ik ondertussen al een beetje gewend ben? Ja hoor! Elke dag een beetje meer. Of ik heimwee heb? Nee hoor, heb ik geen last van. Ik vond het moeilijk me los te scheuren van mijn lieve gemeente Westmaas en mijn heerlijke huis daar, maar dat is nu over. Want nu ben ik hier. En ik heb zin om er iets moois van te maken. En met het inburgeren gaat het heel goed. Vandaag, vanuit dat prachtige duingebied het dorp binnen fietsend, werd mij de weg gevraagd, en die kon ik gewoon vertellen. Oké, men wilde naar het centrum dus het was een makkelijke. Maar toch. Ik vond het wel lollig. En voelde me erg ‘van hier’.
NB: over de oude dame schrijf ik uiteraard met toestemming van de familie.
Marijke van Selm
|
