AANBELLEN (16-8-23)
AANBELLEN (16-8-23)
In de beroepsvormende fase van de predikantenopleiding ging het onder andere over het afschermen van je privéleven en de pastorie die als glazen huis fungeert. Jan en alleman kon zomaar bij nacht en ontij aan komen bellen, en dan moest je wel opendoen natuurlijk. Of nou ja, misschien niet altijd. Of wel opendoen maar niet altijd binnenlaten.
Enfin. In mijn eigen domineesleven valt het met dat aanbellen reuze mee, en bij nacht en ontij word ik al helemaal nauwelijks benaderd. Zowel in mijn vorige gemeente als hier in Oostvoorne, wordt mij mijn privacy zeer gegund.
Maar afgelopen week werd er toch opeens bij nacht en ontij aangebeld. Of nou ja. Nacht. Ontij. Het was iets voor tienen, en ik was net (vroeg) naar bed gegaan. Maar ik sliep nog niet. En werd toch nieuwsgierig. Wie zou dat zijn? Was er brand? De buurman die zich voor geluidsoverlast kwam verontschuldigen? Ik keek uit het raam van de logeerkamer en zag een jongeman staan met een grote tas in zijn hand. Toch maar even poolshoogte nemen. Door het luikje in mijn voordeur (ik was tenslotte niet gekleed op bezoek) keek ik mijn bezoeker aan, die in Indiaas-Engels begon te vertellen over een cadeau voor de kerk dat hij kwam brengen. Indiaas-Engels is lastig, als je oren er niet naar staan, ik moest het even twee keer horen. Maar wacht eens even, was deze jongeman niet twee weken geleden in de kerkdienst? Waarna hij door een aantal mensen voor de koffie werd uitgenodigd? Ja, inderdaad, hij was het, en nu ging hij morgen weer weg uit Oostvoorne en kwam een tas met lekkernijen brengen, iemand had hem gewezen waar ik woonde.
Enfin. Ik kleedde me aan en liet hem binnen. Hij schreef zijn naam op een briefje, Sunil, ik gaf mijn telefoonnummer. Ik vertelde hem dat ik zou zorgen dat zijn geschenken uitgedeeld zouden worden in de kerk. Toen namen we afscheid. Later zag ik dat hij niet alleen zijn naam maar ook ‘pray of me’ op het briefje had geschreven. En het woord ‘God’. En toen ik de volgende morgen het met cadeaupapier omwikkelde pakket openmaakte kwam er niet alleen een veelvoud aan koek en chocola uit, maar ook een briefje van €10 en een munt van één euro.
Het houdt me bezig waarom iemand zoiets doet. Iemand die hier een tijdje verblijft, en één keertje naar een dienst komt. Ik bedacht dat het misschien iets te maken heeft met de offercultuur in het hindoeïsme (want Sunil is hindoe). Maar wat ik vooral bedacht. Hoe het zou zijn als we zelf zó zouden omgaan met de heilige plaatsen die we bezoeken. Door pakketten vol zoetigheid en kleine geldbedragen voor de geloofsgemeenschap achter te laten. En de vraag of er voor je gebeden kan worden.
Die gedachte vooral is het, uiteindelijk, die me maar niet loslaat.
Marijke van Selm
|
