(NIET) ALLES OP EEN RIJTJE (2-6-22)
(NIET) ALLES OP EEN RIJTJE (2-6-22)
Ze had naar me gevraagd. Of de dominee weer eens op bezoek wilde komen. Ik ging erheen, op de fiets door de duinen. Het was zo’n mooie dag. Ik was niet de enige die ervan aan het genieten was. Volop vijftigplussers onderweg. Maar ik was aan het werk. Het voelde blij, want straks had ik nóg een fijn bezoek te gaan. Een blije werkdag was het.
Ik tikte de code in om op de afdeling te komen, maar ach, ze was met een groepje aan het zingen. Met de dominee. De dominee? Maar dat ben ik!
Het was natuurlijk mijn collega, de buurman, die gezeten achter een keyboard bezig was aan een serie lievelingsliederen, ik was oud genoeg om ze allemaal te kennen. Maar wat jammer, zei ik tegen de zuster die met me meeliep, dat ik er nu óók ben, ik had dan beter een andere keer kunnen komen. Miscommunicatie noemen we zulke dingen onder gewone mensen. Ik zeg: er zijn heel veel mensen die niet altijd alles op een rijtje hebben.
Maar ik was er nu. En ik mocht meezingen. Vertrouwde melodieën, breekbare stemmen. Diep ingesleten geloof.
Later zijn we op haar kamer. Ja, ze weet het best. Ik ben al eens bij haar geweest. Vaker misschien wel. Maar dat was vroeger. Waar woon ik nu dan? Nog steeds in de pastorie aan de Hoflaan? Zeker tot er een nieuwe dominee is? En preek ik ook nog? Haar lukt het niet meer om te komen, zegt ze, ze moet zo vaak hoesten. Maar vroeger ging ze altijd hoor. Ja, dat weet ik. Vroeger ging ze altijd. En zeker mag ik wat lezen voor haar, nee ik hoef mijn eigen Bijbel niet te pakken, ze heeft er zelf een in de kast. Eentje waar de kaft van aan elkaar geplakt is. ‘Bijbel’ staat er op de voorkant, ze leest het hardop. Ik lees Psalm 121, ze luistert aandachtig. Vertrouwde woorden, net als de liederen eerder vanmiddag. En opeens, ernstig, zegt ze: ja, ik heb heel wat meegemaakt in mijn leven.
Ja, ze heeft heel wat meegemaakt. Ik weet het.
Ze brengt me naar de deur. Ik heb zeker een code nodig om naar buiten te gaan, zeg ik tegen de zusters die met elkaar in de gang zitten. Ik zie ze aarzelen. Is het dezelfde als waarmee ik binnen gekomen ben, vraag ik. Ik hoor instemmend gemompel. Ha, dat heb ik weer eens mooi cryptisch gezegd, op deze plek die aan elkaar hangt van cryptische uitspraken.
Kijk, zegt ze, wijzend naar de huiskamer, hier is onze consistorie.
Marijke van Selm
Lied: (klik op afbeelding hieronder)
|
