|
|
|
|
|
Leo den Hond
Leo den Hond
Hoe Leo den Hond een zware Corona besmetting overleefde…
Op 13 maart 2020, de verjaardag van mijn vrouw Marijke, genoten wij met vrienden een verjaardags/afscheidsdiner in een hotel in Serfaus, Tirol. Tijdens dat diner werd ons medegedeeld dat alle buitenlanders die zondag om middernacht Oostenrijk verlaten moesten hebben in verband met een Corona-uitbraak in de nabijgelegen wintersportplaats Ischgl. De volgende dag stonden we op het drukke vliegveld van Innsbruck, samen met vele Nederlanders die in Ischgl vakantie hadden gevierd en net als wij terugvlogen naar Rotterdam.
Thuisgekomen, toch wel enigszins bezorgd, hadden we aanvankelijk geen problemen. Na ongeveer een week veranderde dit. Overleg met de huisarts leverde nog geen prognose op. Maar in de week daarna liep de koorts dagelijks op, met daarbij gepaard gaande vermoeidheid. Op 27 maart werd ik door Marijke naar het Vlietlandziekenhuis te Schiedam gebracht voor een coronatest die positief bleek te zijn.
Zonder afscheid te kunnen nemen werd ik door de ambulance naar het ziekenhuis Sint Fransiscus te Rotterdam gebracht, waar men aanvankelijk nog overwoog om mij naar een ziekenhuis in Duitsland te vervoeren. Uiteindelijk werd ik in het Erasmus MC opgenomen. Mijn toestand verslechterde dusdanig dat men heeft moeten besluiten mij in coma te brengen, dat ongeveer drie weken in beslag nam.
Al die tijd mochten Marijke en de kinderen, Patrick en Jeanette, wel naar het ziekenhuis komen, maar direct contact met mij was onmogelijk. Bij dagelijkse navraag over mijn toestand werd slechts stabiel genoemd. Een vervelende bijkomstigheid was nog het ontstaan van een grote decubitusstuitwond, die drie keer per dag behandeld moest worden.
Uit bed gaan, dan wel lopen, was niet meer mogelijk. Eerst op 17 mei werd ik letterlijk uit bed getakeld om slechts één halve minuut naast bed te gaan staan. Zo hard had de Coronabesmetting bij mij toegeslagen.
Dagelijks werd ik bezocht door talloze specialisten en verpleegkundigen aan wie ik veel te danken heb. Nog steeds heb ik contact met een verpleegkundige die als begeleiding bij alle vervolgafspraken aanwezig is.
Na acht weken werd ik overgebracht naar revalidatiecentrum Laurens Intermezzo te Rotterdam. Van lieverlee begon ik eind juni te vragen wanneer ik weer naar huis zou mogen – mede omdat ik 11 juli jarig zou zijn. Dat verzoek kon niet gehonoreerd worden, omdat ik eerst moest leren lopen met een rollator/rolstoel om mijzelf te kunnen douchen en aankleden. De thuiskomst was eerst op 7 augustus, waarbij alle buren mij buiten op stonden te wachten. Heel emotioneel was dat.
Thans ben ik zover gevorderd dat ik in huis geen rollator of rolstoel meer nodig heb – maar buiten nog wel. Het zal nog maanden duren voordat ik (naar verwachting) weer normaal zal kunnen lopen. Ook de wondgenezing zal nog maanden duren.
Met dank aan God, die mij weer liet terugkeren naar huis, ben ik alle specialisten en verpleegkundigen uiterst dankbaar. Ook alle familie en kennissen, die mij honderden ansichtkaarten hebben toegezonden om mij beterschap te wensen. Ook ben ik ontzettend blij en dankbaar dat ik weer mocht terugkeren naar mijn thuissituatie, waar mijn Marijke, als de beste mantelverzorgster van Nederland, voor mij zorgt.
Met vriendelijke groet aan u
Leo den Hond
Filmpje met Leo
Foto's
| | terug
|
| |
|
|
|
|
28-04-2024
om
09:30 uurKerkdienstgemistS.JPG)
Vertel_Maart_2024_Page_01_Small.jpg)
