Een zomerstorm voorbij die de ramen
haast uit de kozijnen blies
keken wij uit naar de terugkeer
van een windloze herfst met
vernevelde bomen

het moesten bomen zijn zoals wij
ze ons herinnerden, volmaakt
bewegingloos in dunne sluiers mist
gesponnen, vaag zichtbaar en verstild

hun kruinen drijvend aan de lucht
getild, hun stammen in de grond
verankerd, dragers van tijdloos licht

was dat wat ons aansprak in die bomen
het leeftijdloze van er altijd zijn

hun onverzettelijkheid waar hoe dan ook


                                                 Kees Hermis