Er hangt een bijna aan te raken zachtheid
tussen de novemberbomen, verstilde
weemoed, overgave

nu drieste ademstoten van een storm
het pleit hebben beslecht, is inkeer
ingedaald, berusting

rond de geschonden eiken, beuken zweeft
een waas van noodlot en eindigheid
dat hen in droefheid hult

maar desondanks is daar de hand
van najaarslicht die onweerstaanbaar
troostrijk over hun takken strijkt

opricht wat doodgeslagen lijkt
en wijst op voortgang, leven

                                                   Kees Hermis