Er loopt een man over een plein.
Hij draagt een witte vlag.

De stilte suist. Hij is alleen.
Zijn gang is vastberaden.

Er is geen weg, geen weg terug,
wellicht een pad begaanbaar.

De waanzin grijnst hem tegemoet,
verpakt in staal en ijzer.

De wereld houdt de adem in.
De wereld zwijgt, kijkt toe.

Dan staat hij stil. Een jongen nog.
Zwaait met zijn vlag van licht.

Het droge ratelen houdt op.
Naamloze vuist, zonder gezicht.

Dit ogenblik tienduizend volt
brandt zich in het geheugen.

Zijn vlag schrijft toekomst in de lucht,
verkent de dageraad.

Er loopt een man, een vrouw, een kind
over de pleinen van de tijd.

Haast roekeloos gedreven
trotseren zij de nacht.

Hun misdaad is een kruis, een lamp,
een witte vlag ten leven.
                                      

Kees Hermis