WÉÉR ZO’N LUCHTFOTO (23-4-24)
WÉÉR ZO’N LUCHTFOTO (23-4-24)
Het was zo’n 2 weken geleden dat ik op die prachtige zonnige lente-avond
’s avonds nog even door de duinen liep. Dat kan namelijk zo makkelijk als je hier woont. Podcast of muziekje in de oren en gaan. Op zoek naar ademruimte, rust, simpelweg wat beweging of even cliché dat volle hoofd leegmaken.
Nog diezelfde avond postte ik deze foto. Wéér zo’n luchtfoto, hoorde ik mezelf denken. Een origineel idee was het allerminst. Met mij postten nog veel meer mensen die avond een foto van de lucht. Vanuit de tuin, vanaf een balkon, vanuit de duinen. Reacties van bewondering werden over en weer gestuurd. ‘Wij hadden ook ongeveer zo’n lucht’, berichtte een kennis uit Canada mij nog. Niet alleen hier dus, maar ook aan de andere kant van de wereld. Wonderlijk. Niet alleen voor ons, maar voor iedereen.
De tekst van een lied, dat ik recent kreeg doorgestuurd van een collega, begon te resoneren, daar rustig kijkend naar het tafereel:
And as You speak
A hundred billion creatures catch Your breath
Evolving in pursuit of what You said
If it all reveals Your nature so will I
I can see Your heart in everything You say
Every painted sky
A canvas of Your grace
If creation still obeys You so will I
(So Will I (100 Billion X) – Hillsong United)
Elke ‘geverfde’ lucht, als een canvas van genade. Dat was het op dat moment. Hoe kunnen we er toch van genieten, hoe kunnen we het bewonderen. Soms vertelt het ons dat er slecht weer aanstaande is. Soms toont het iets van mooi weer, schoonheid, dankbaarheid. Het kan opeens zo (aan)spreken. Dit ‘canvas’ sprak niet alleen tot mij die avond, maar greep de aandacht van velen. Op verschillende manieren. Om wat het ook is of was. Laten we met zijn allen eens proberen wat vaker naar boven te kijken en te zorgen voor nog veel meer ‘wéér zo’n luchtfoto’ momenten.
Charlotte Olieslagers
|
